Overlijden Hans den Boer – 17 september 2018

Afgelopen dinsdag bereikte ons het droevige nieuws dat onze clubgenoot Hans den Boer tijdens het hardlopen is getroffen door een hartstilstand. Nieuws dat moeilijk te bevatten is. Hans was een sporter pur sang. Of het nu met een bal was of zonder; Hans kon het allemaal. En hij was er vaak nog goed in ook. Een multitalent, zoals een van zijn goede vrienden hem noemt. In die zin had hij het juiste beroep bij zijn fysiek gekozen.

Hans stond nog midden in het leven; als vader, als vriend, als fietsmaat, maar ook als docent aan ROC Mondriaan, waar hij de hele dag met zijn leerlingen mee sportte alsof het niets was. Acht weken geleden was hij met zes fietsvrienden in de Alpen, waar hij naast het fietsen met een van zijn vrienden op een rustdag de Col du Glandon op wandelde. Rustdagen en Hans gingen niet samen. Hans leefde het leven, dat hem zeker niet spaarde, maar hij was altijd positief en opgewekt. Hij stond altijd klaar voor zijn zoon voor wie hij alles opzijzette, werkte hard, met hart voor zijn leerlingen en het docentenvak, was belangstellend naar anderen, altijd in voor een “gezellig rondje” na het toeren op het terras van Trias, maar evenzo fanatiek tijdens de jaarlijkse vossenjachten, waar hij het spel met flair en honderd procent inzet speelde. Hans reed tijdens een inhaalmanoeuvre eens zo hard op een bruggetje af, waarbij hij veinsde dat hij er zonder afstappen onder door zou rijden, dat je gezworen zou hebben dat hij zich te pletter zou fietsen. En dan die jongensachtige grijns, nadat hij met deze stunt zijn slag geslagen had…

Hans… Een unieke, eigenzinnige en levenslustige sportmens op een racefiets met een ligstuurtje. Wars van de zogenaamde wieleretikette (“Hans, zou je dat opzetstuurtje er niet eens afhalen?”). Lachend om waarschuwingen uit het toerpeloton (“Handen aan het stuur Hans!”). Nu heeft hij zijn stuur voorgoed losgelaten. We gaan hem vreselijk missen.