4:45, wakker. In de verte hoor je een doedelzak. Je opent je ogen, wat je ziet is rood tentdoek dat flappert door de wind. Waar ben ik? In de hel? Nee, het is de Cape Epic. Een van de zwaarste meerdaagse MTB-marathons op aarde.
Naast dat de Cape Epic zwaar is, moet je er vroeg bij zijn om in te schrijven. Wanneer de Epic van 2014 finisht gaat de inschrijving van 2015 open. In 2015 was hij in 36 seconden uitverkocht. En wij zaten er bij! Ondergetekende ging met een collega meedoen. Het trainingsschema werd door Jan Mens (de vader van Bram) in elkaar gedraaid, hij had immers met succes een Transalp afgerond. Langzaamaan werden de trainingen steeds zwaarder, langer en dichter op elkaar. Gelukkig hadden we dit jaar een vrij zachte winter maar om in maart te moeten pieken is verre van ideaal. Ondergetekende trainde in de avonden met een 1300 lumen lampje op zijn hoofd terwijl zijn partner alle netflix series vanaf zijn Tacx gezien heeft. In januari werd nog een generale repetitie gehouden op Gran Canaria, het lukte daar om 3 keer 100 en 1 keer 80 km achter elkaar in de hitte te fietsen. Toch blijf je twijfelen, train ik wel genoeg? Ben ik fit genoeg? Zou het lukken?
Op vrijdag 13 maart was het dan eindelijk zover. Fiets in de tas en op naar Schiphol om van daar in een directe vlucht naar Kaapstad af te reizen. In Kaapstad aangekomen bracht een taxibusje ons van het vliegveld naar het hotel. De volgende dag naar de inschrijving om alle spullen op te halen. Stuurbordje, tentbordje, T-shirt, zonnebrand en Assos billencreme. Dit alles verpakt in een zeer luxe tas. Niets werd aan het toeval overgelaten.
Zondag bracht een touringcar ons van het hotel naar de start van de proloog op het universiteitsterrein van de Universiteit van Kaapstad aan de voet van de Tafelberg. De proloog diende enkel om de startvakken voor de komende dagen in te delen, hier werden de jongetjes van de mannen gescheiden. Een beetje suf begin die eindigde in toch best een botte downhill met een paar mooie single tracks. In iets meer dan een uur werd deze proloog afgeraffeld. Na de proloog bracht de touringcar ons naar de start van de eerste etappe de volgende dag.
En wat voor etappe? Meteen de zwaarste, even 113 km over de Groenlandberg. De steilheid in combinatie met de zeer onregelmatige ondergrond maakte het tot een etappe waar het gehele deelnemersveld even direct gesloopt werd. Van de 1200 deelnemers reed er misschien 20 man op een hardtail, inclusief ondergetekende en dat die keuze wellicht niet de beste was werd al snel duidelijk. Het overgrote deel reed op fully 29”ers, de Specialized Epic was zo’n beetje de gouden standaard en tevens de keuze van mijn Cape Epic partner. Bij de Cape Epic rijd je altijd in tweetallen. Er wordt streng gecontroleerd dat je niet minder dan 1 minuut in de buurt bent van je partner.
Op de eerste dag werden we ingehaald door twee vrolijk kletsende Nederlandse dames. Geert riep “ julie zijn zeker pro’s?!” waarop het antwoord was “Nee hoor we hebben gewoon een fulltime baan”. Een van de twee was Sanne van Paasen, schijnt ook iets met fietsen te doen.
Op dag twee werden we beloond met een zeer mooie iets minder zware echte MTB etappe met veel mooie single tracks, echt genieten. Wat opvalt is dat bij de Cape Epic vrijwel alles goed geregeld is. Na een etappe wordt je fiets ingenomen en voor je schoon gemaakt. Je kunt direct neerploffen in lekkere lounge kussens en je krijgt een tasje met hapjes en drankjes waar je na een dag fietsen zin in hebt. Vervolgens strompel je naar de warme douche en drop je je vieze kleding in het waszakje bij de wasvrouwtjes om vervolgens op de pijnbank te gaan liggen bij de massage-afdeling. Na de massage is het tijd om even te chillen in de loungetent. Daarna avondeten en 21:00 naar bed om de volgende ochtend weer fris en fruitig aan de start te staan. Want iets voor 5 komt de doedelzakspeler langs je tent om je even wakker te toeteren. Maar ook onderweg zijn de voorzieningen goed. Bij de verzorgposten ,4 per etappe, wast meneer Oakley even je bril en smeert meneer Motorex even je ketting. Kijk dat is pas een full service race!
Dag 3 was de langste etappe, mijn Epic partner Geert voelde zich niet echt lekker die ochtend en het kostte hem grote moeite het ontbijt naar binnen te werken en binnen te houden. Bij de eerste klim bleek al dat het goed mis was, Geert voelde zich totaal niet goed en had benen van poppenstront. Na 20 km kwam het ontbijt retour. Alles kwam ons voorbij, zelfs de helden die de Epic even op een fatbike deden. Tot 50 km heb ik Geert proberen aan te moedigen door te gaan, hem omhoog te duwen en rustig naar beneden te gaan. Maar helaas de koek was op. Het noodnummer werd gebeld en Geert lag uit de Epic. Heel verdrietig maar niets aan te doen. Na kort overleg ben ik solo doorgereden en heb de etappe van 130 km kunnen finishen, en het was weer zwaar met hele stukken mul zand en losse stenen. Bij de finish stond Geert me op te wachten, na een infuus en wat medicatie voelde hij zich gelukkig al beter. En hij wilde verder, dan maar als “blue-board rider”. Als je niet finisht, maar wel door gaat krijg je een blue board, een rijdersbordje met blauwe letters.
De volgende etappes waren afwisselend zwaar maar ook erg mooi, dwars door wijngaarden, wild- en natuurparken waar je normaal gesproken met de fiets niet mag komen. In de laatste etappe brak bij een crash mijn zadel van de zadelpen af en ben ik 15 km staand naar de materiaalpost gefietst voor een nieuw zadel. Gelukkig kon ik verder, de laatste etappe waren lange stukken stampen (net wielrennen) en laat ik daar nou toevallig best goed in zijn. Helaas waren er ook nog twee zeer taaie klimmen. Maar goed het einde kwam in zicht.
De finish was wat dubbel, voor mij een gelukzalig gevoel maar voor Geert een finish met een bittere bijsmaak. Ondergetekende had nog een extra reden om de Epic uit te rijden, bij de finish stond mijn vriendin te wachten met bloemen, in ruil voor de bloemen schoof ik een ring om haar vinger en heb ik haar ten huwelijk gevraagd. Gelukkig heeft ze ja gezegd! Hierna kreeg ik nog een fles champagne, een medaile, het epic finisher T-shirt, een tas met genoeg eten om weer even wat kilo’s aan te komen en mocht ik op de foto met de winnaar van de race.
Bij de finish stond mijn tas al te wachten en werd de fiets gedemonteerd en in de tas gestopt. Hierna hebben we het meest luxe hotel wat we konden vinden geboekt en even bijgekomen van 8 heftige dagen op de fiets. Zou ik weer mee willen doen?
Ja! Als het kan morgen! Het was afzien, maar toch genieten van elke kilometer!
Wanneer mensen vragen hebben over trainingsschema’s, paklijsten, do’s en don’ts van de Epic, voel je vrij om mij te mailen. Kees_pameijer@hotmail.com